Proloog: over enthousiasme, schuttingen en grenzen.

Mijn enthousiaste verhalen over de Camino hebben wat losgemaakt. 

De laatste jaren hoorde ik Marrianne steeds vaker zeggen dat haar het idee van de Camino ook wel wat leek. Maar ja, die rotte knie… Een onvoorzichtige actie op een tuintrapje net na onze verhuizing in 2015 liet sporen na. Toen vorig najaar Marrianne opnieuw zei dat ze het jammer vond dat ze met die knie niet op de Frances kon lopen, stelde ik voor om dan samen vanaf Porto de Portugese kustroute te gaan doen. Die route is veel vlakker en op veel plekken loop je op houten vlonders langs het strand. ‘Dat wil ik wel’, was haar antwoord. 

Dus legden we de agenda’s bij elkaar en regelden beide op ons werk de vrije dagen die we nodig hebben. 

Afspraak gehad in Oss bij Camino Comfort om een rugzak voor Marrianne te scoren. 

In februari/maart de eerste trainingskilometers gelopen. Voor Marrianne de eerste keer dat ze meer dan 15 kilometer op 1 dag liep. We waren goed bezig, al zeg ik het zelf.

Maar toen brak de periode van heul veul regendagen aan. Dat helpt niet echt. De aangekondigde sluiting van de verloskamers/kraamafdeling van het ziekenhuis in Zutphen per 1 juli 2023 zorgde daarbij voor extra veel werk in de praktijk van Marrianne en haar maten. En toen werd op 24 april het bericht over de schutting gekieperd dat de sluiting niet op 1 juli maar per direct gebeurde. Voor de inwoners van Lochem betekent dit dat voor ziekenhuisbevallingen moet worden uitgeweken naar Winterswijk, Doetinchem, Deventer of Hengelo. In de hoop dat daar de capaciteit is om de sluiting van Zutphen op te vangen. Veel onzekerheid bij zwangeren, en dat betekent veel vragen aan de verloskundige. En voor de verloskundigen ook de nodige hoofdbrekens. Hoe ga je regelen dat je zorgverlening op peil blijft wanneer je in een ziekenhuis op 45 autominuten van Lochem zit ipv in een ziekenhuis dat in pak ‘m beet 15 tot 20 minuten bereikt kan worden. Er moest een hoop geregeld worden en veel zaken vragen nog om een oplossing. Het lopen schoot er behoorlijk bij in.

Daar kwam bij dat een alleengaande vriendin na een ziekteperiode van 5 jaar half april te kennen gaf dat ze haar grenzen bereikt had en de laatste grens wilde oversteken. Met haar overlijden kwam voor Marrianne een einde aan een periode van in toenemende mate mantelzorger zijn. Ook een periode en gebeurtenis die niet in je koude kleren gaat zitten. Ondertussen kwam 20 mei, de startdatum van onze Camino wel steeds dichterbij. Dus werden gisteren twee rugzakken ingepakt en treinden we vandaag naar Zwolle. Marrianne en haar broer bezoeken vanmiddag twee concerten in Zwolle. Vanavond eten we in Zwolle en blijven we hier slapen. Morgenvroeg per trein van Zwolle naar Schiphol en dan met het vliegtuig naar Porto. Zaterdag beginnen we aan de Kustroute / Variante Espiritual. Op 1 juni verwacht de heilige Jakobus ons in Santiago de Compostela. En vanaf 3 juni reizen we in drie dagen (tussenstops in Burgos en Irun/Hendaye) per trein terug naar Lochem.

Wij hebben er veel zin in! En ik ga jullie weer lastig vallen met mijn verhalen over onze belevenissen.