Van Zwolle naar Porto; over eten, inpakken, uitpakken en eten

Gisteravond heerlijk gegeten bij een Italiaans restaurant in Zwolle. We zaten er al bijtijds, dus waren ook mooi op tijd weer op onze slaapplek. Vrijdagmorgen ging de wekker om kwart voor 7. Dat is toch mooi uitslapen. Met een ontbijt achter de kiezen zette Rob ons af op het station. Daar hadden we nog genoeg tijd om een tweede koffie van de dag te scoren. De trein naar Schiphol was keurig op tijd. Bij de eerste stop in Lelystad liep de trein aardig vol. Toch opmerkelijk hoeveel mensen op dag tussen Hemelvaart en het weekend nog moeten werken. Via Almere en Amsterdam-Zuid werd Schiphol bereikt. Precies op tijd.

De nieuwe rugzak van Marrianne is te hoog om mee te mogen in de cabine van het vliegtuig. Die moest dus ingecheckt worden als ruimbagage. Helemaal niet erg, want dat biedt de mogelijkheid om ook de wandelstokken mee te nemen. De rugzak met 2 paar wandelstokken hebben we laten sealen op Schiphol. En daarna afgegeven bij de incheckbalie. Daarna door de sekjoeritie. De wachttijd daar was nul minuten. En de dames en heren hadden er zin in: nadat ik gescand was in het poortje werd ik gefouilleerd. En er was extra onderzoek nodig naar mijn rugzak. Ik mocht hem open maken maar er niets uit halen. Daarna werd er met een handscanner wat gerommeld. Of ik soms appels bij me had. ‘Jawel mevrouw, vier stuks’. Dat waren blijkbaar de boosdoeners. Daarna volgde het bekende gedrentel tot je kunt boarden. Koffie drinken, tijdschrift kopen, naar het toilet, een keer naar de gate lopen, en weer terug. Tegen 12 uur gingen we aan boord en om iets over half een vertrok het vliegtuig. Het was een rustige vlucht en na 2 uur en 10 minuten stonden we in Porto weer aan de grond. 

De rugzak van Marrianne was gelukkig ook meegekomen en nadat die ontdaan was van de verpakking gingen we richting metro. De metro in Porto werkt met kaartjes. Er waren een stuk of 8 verkooppunten en voor elke stond een behoorlijke rij. Aansluiten dan maar. Ik had op YouTube al wat opgezocht over hoe dat systeem werkt, maar dat had niet iedereen gedaan. Enig gekreun en gesteun later hadden we onze tickets en stapten we de metro in voor een ritje van een klein half uur naar het grootse station van Porto: Trindade. Daar moesten we overstappen voor nog een kort stukje naar het bekendste trein/metrostation: Sao Bento. Het is bekend om het fraaie interieur van het treinstation: de muren zijn bekleed met de voor Porto kenmerkende tegeltjes. 

Het was maar een klein stukje lopen naar het hostel. En vanuit onze kamer keken we uit op de Kathedraal. Daar moesten we heen om de eerste stempel in ons paspoort te laten zetten. En daarna een terrasje gezocht waar ik mijn eerste Aperol van deze zomer koos. Daarna terug gekuierd naar het hostel. De rugzakken gereorganiseerd en een dutje gedaan. Ik had een reservering gedaan bij een Italiaans restaurant op een 10 minuten lopen van het hostel. Ook daar heerlijk gegeten en gedronken. Alle bordjes netjes leeg.   

Na het eten terug naar het hostel en op tijd de oogjes dicht. Benieuwd naar wat morgen brengt.