Van Mansilla de las Mulas naar La Virgen del Camino; Over volle maan en smakelijke verrassing

De pelgrimskaravaan nadert Leon.. de reizigers worden onrustig. En als mensen onrustig zijn, bedenken ze rare dingen. Bijvoorbeeld: we vertrekken om 02:00 zodat we kunnen ontbijten in Leon. Om twee redenen een onzalig plan. Als eerste: de afstand tot Leon is maar 18 km. Dat kun je in 4 uur lopen en dan sta je om 6 uur bij gesloten terrassen. Als tweede: het ontbijt in Spanje stelt niet zoveel voor. Waarom zou je dan midden in de nacht gaan lopen als je in andere dorpjes hetzelfde type ontbijt kunt krijgen wanneer je bij daglicht vertrekt? Aan de andere kant: Het is deze nacht volle maan. Veel mensen ervaren volle maan als erg vermoeiend en slapen daarbij een stuk slechter. Deze vermoeidheid wordt veroorzaakt door de extra sterke maanenergie. De maan staat op haar hoogtepunt. Door de verhoogde maanenergie worden we overspoeld met gedachten, maar ook met meer emoties. Het is dus niet heel vreemd dat er rare ideeën ontstaan bij volle maan. 

Gelukkig heb ik geen last gehad van de mensen die graag bij volle maan in de nacht wilden lopen. Mijn geheim? Oortjes in en een Spotify-playlist met binaural beats. Daar kan geen espresso tegenop. Gewoon een keer proberen wanneer je een slaapproblemen hebt! Wel luisteren met oortjes in, anders werkt het niet. 

Ik slaap tamelijk ongestoord tot  mijn wekker gaat om 05:30. Een half uur later wandel ik door een slapend dorp verder op mijn Camino. Hoewel het zachtjesaan licht begint te worden, staat de (volle) maan nog zeer prominent op haar plek. Na een goede drie kwartier sluit ik weer aan bij Melissa, David en een Spanjaard van wie ik de naam niet weet. Even later verschijnt er een barretje aan de weg en stoppen we voor een koffie. Kort voor ons is Elizaeth ook aangekomen bij dit barretje. We drinken een koffie en vullen het water aan. Dan lopen Elizabeth en ik verder. Ze is 22, komt uit de VS en loopt hier in haar eentje. Ik vraag haar hoe haar ouders reageerden toen ze met het plan kwam om de camino te lopen. In de VS is de camino nog relatief onbekend dus haar ouders stonden wel even raar te kijken toen hun dochter met het idee kwam om in haar eentje 800 km door Europa te gaan wandelen. Ik kan me er iets bij voorstellen, hoewel ik het geweldig zou vinden wanneer mijn kinderen dit pad zouden gaan. Maar ik snap heel goed dat het nogal uitmaakt dat ik een passie voor de Camino heb. 

We hebben een mooi gesprek over allerlei aspecten van het leven in de VS en in Nederland. Wanneer ze terug is in de VS begint ze aan haar eerste baan bij een groot accountants- en adviesbureau. En ‘mag’ ze starten met werkweken van 70 uur om te laten zien wat ze kan… Ze vertelt dat vriendinnen van haar het aanbod van hun werkgever krijgen om eicellen in te laten vriezen. Want je wilt toch niet meemaken dat je medewerkster zwanger wordt… 

Met al ons geklets zijn we ‘opeens’ in Leon. En ook nu denk ik bij de intocht in zo’n grote stad: hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer vandaan? Dat is eigenlijk vrij makkelijk: gewoon doorlopen. De pelgrims worden in Leon ontvangen door een soort van VVV-team dat onze paspoorten stempelt en allerlei informatie over het verblijf in de stad heeft. Mooi voor wie hier wil blijven, overbodig voor wie de stad ook weer verlaat. 

Natuurlijk loop ik ook langs de kathedraal, maar daarna ga ik snel weer verder. Een kilometer of 7 na Leon heb ik een hostel gevonden. Geen omrijkwaliteit maar wel schoon. Wanneer ik me geïnstalleerd heb, wandel ik het dorpje in. De meeste eet-tenten gaan pas om 19:30 uur open. Ik beland op een terrasje langs de doorgaande weg, waar ik aangenaam verrast wordt met een lagustine-schotel en daarna een mosselgerecht. Mjammie…