Van Perigueux naar Saint-Astier

Een weekje in de Dordogne op vakantie. In de gites van Frans en Ingrid (http://www.lescollinesvertes.com). En dan blijkt Perigueux op een ruim uur rijden te liggen en wil Marrianne graag weten hoe het is om de Camino te lopen. Nou, dat komt mooi uit.

We rijden op een wat grijzige woensdagmorgen naar Perigueux voor een tocht van 18 km naar Marzac. Daar pakken we de trein terug naar Perigueux. Er is wel een dingetje: er rijdt een trein om 14:30 en er rijdt er eentje om 18:00 uur. We vertrekken om 9:30 vanaf het station in Perigueux, lopen even langs de herberg waar ik vorig jaar afscheid nam van Saskia, Giuseppe en Angelina. En dan begint de altijd saaie en vervelende wandeling uit een grote stad. 

Na een kilometer of 6, aan de rand van de stad, komen we bij een supermarkt. Helaas... geen koffiestalletje of iets dergelijks. Op een houten bankje eten we een paar boterhammen en drinken we dan maar wat van ons water. En verder gaat het... eindelijk echt de stad uit. Al vrij snel begint de weg te stijgen. Bij de abdij van Chancelade maken we een kleine tussenstop om een kaars aan te steken. 

Dan gaan we het bos in en wordt het op sommige plekken echt een hele klim. Daar komt bij dat het in de Dordogne de afgelopen tijd veel regende, dus de paden zijn nat en soms glibberig. Ben eigenlijk wel blij met mijn nieuwe stokken. Ik liep altijd met 1 stok, maar de deskundigen overtuigden me er van dat dat geen goede keuze is. Nu dus voor het eerst met 2. En dat gaat goed. 

Het lijkt een ruime tijd: 5 uur voor 18 km. Maar met een paar stops en het geklim komt die trein van 14:30 toch een beetje in het geding. En om nou drie uur te moeten wachten in een piepklein dorpje... Gelukkig hebben we allebei nog de energie om de laatste 4 kilometer lekker door te lopen. Zodanig zelfs dat we toch nog een kwartiertje moeten wachten...  Dan arriveert de trein. Ongekende luxe: de trein is volledig leeg, op de machinist en conducteur na. We maken kennis met kaartcontrole 2.0: ‘Hebben jullie een kaartje?”. “Ja, op onze telefoons.” “Dan is het goed.”

En na een ritje van nog geen 10 minuten staan we weer op het station van Perigueux. 

Het zit met name Marrianne niet lekker dat we Saint-Astier niet haalden. En dus gaan we op zaterdag voor de laatste 8 kilometer. Dit keer met de auto naar Marzac, en van daaruit lopen. Het is vandaag prachtig weer en de tocht is erg mooi. Veel langs het water, ijsvogeltje gezien, de natuur is aan alle kanten zich aan het opdoffen voor de lente. In Saint-Astier aangekomen vinden we een terras waar we heerlijk buiten in de zon kunnen lunchen. Dan wandelen we op ons gemak naar de trein die ons naar Marzac brengt. 

In juli hoop ik in Saint-Astier mijn Camino te vervolgen; ik zou bijna zeggen: “Corona Volente”. Want op de dag dat wij terugkwamen in Nederland werd bekend gemaakt dat Frankrijk op slot gaat. Onze vlucht uit Bergerac is voorlopig de laatste Transavia-vlucht geweest die daar vertrok.