Van Limoges naar Flavignac

Dinsdag 30 juli,

Of het nou kwam doordat ik zo vast sliep, of doordat de klokken van de kathedraal in de nacht niet werken, ik heb ze niet één keer gehoord deze nacht. Rond kwart over 5 word ik wakker van mijn kamergenoot Christian die zijn vertrek al aan het voorbereiden is. Ik probeer het nog een tijdje te negeren, maar ik merk rond 6 uur dat ik zelf ook uitgeslapen ben. Misschien ook wel omdat ik vandaag een krappe 30 km ga lopen. Dat blijft een eind, zonder maar zeker mét een rugzak. Het ontbijt dat de zusters klaar zetten is echt Frans. Het verbaast me dat ik daar toch aardig op kan lopen. 
Het is nog geen 7 uur als ik de herberg verlaat. En Limoges uit is net zo ‘aantrekkelijk’ als de intocht. Niet dus. Rond half 9 en 8 kilometer verder ben ik de stad eindelijk echt uit. Er staat zowaar een bankje langs het fiets/voetpad en ik ga even zitten. Wat een rust. Daarna loop ik in 1 stuk door naar Aixe-sur-Vienne. Bij een barretje neem ik een koffie en een Tonic en ik zoek de supermarkt op. Want in het huis waar ik vanavond slaap krijg ik wel ontbijt, maar ’t avondeten moet ik zelf regelen. Ik kan hun keuken gebruiken, maar de laatste gelegenheid om inkopen te doen is dus de supermarkt in Aixe. Om 11 uur duw ik m’n karretje al rond. Ik maak er maar een makkelijke hap van: meloen, ham, salade, yoghurt. Ik bedenk dat het wel handig is ook wat te halen voor mijn lunch. Iets wat ik alleen in de vakantie eet: brood met haring in tomatensaus. Op een trap naast de supermarkt open ik het blikje met mijn superzakmes. Héérlijk. 

Na mijn vroege lunch gaat het verder richting Flavignac. Het loopt iets minder lekker vanmiddag. Maar dat heeft vast ook te maken met het gewicht van m’n avondeten in de rugzak. En dan gaat het ook nog weer regenen. Ik schuil even onder een boom en ben blij dat ik verder kan zonder regenjas. 
In een klein gehuchtje op 6 km van Flavignac rust ik nog een tijdje op het trapje bij de kerk. Tegen 16 uur ben ik in Flavignac. Tijd voor een Tonic en een klein biertje. Ik hoef nog maar 2 km naar mijn slaapplaats. Die vind ik… Bijna. Het huisnummer waar ik zijn moet is 8. Bij een plukje huizen vind ik alle nummers in de buurt van 8, maar nummer 8 niet. Ik bel ze daarom maar op. Ik krijg de opdracht me niet te verroeren en dat hij me komt ophalen. Even later zie ik inderdaad een hoofd boven de bult in de weg verschijnen. De heer Wykes in eigen persoon. Hij brengt me waar ik wezen moet. Samen met zijn vrouw bewoont hij een huis waar ze ook onderdak aan pelgrims bieden. Op de kamer van de kleinkinderen, dus speelgoed genoeg ;-)
Een echt en typisch Engels stel met dito humor. Mevrouw Wykes vertelt dat ze in Frankrijk zijn gaan wonen toen hun hond en haar moeder dood waren. ‘Maar misschien is het wel wat vreemd dat ik dat zo zeg’. Ze liepen zelf de Camino in 2010. Vanaf hun huis naar Santiago in 54 dagen. Na een heerlijke douche en een biertje van de gastheer (ook Engels, zonder schuim) pak ik mijn eten er maar eens bij. Ik zit heerlijk buiten op het terras en dat trekt de aandacht van een kat. Eerst is ze vooral in me geïnteresseerd vanwege de ham die ik met haar deel. Maar gaandeweg ontstaat er echte vriendschap. Als ik het eten op heb ruim ik de boel op en zoek mijn slaapkamer op. Best ver gelopen, maar ’t ging oké.