Van Saint-Leonard-le-Noblat naar Limoges

Maandag 29 juli

Christian, de Waalse pelgrim, heeft gisteren al gebeld met de Zusters Franciscanessen die in Limoges een herberg hebben. Vanaf 16 uur kun je daar terecht, dus ik zet de wekker niet te vroeg. Want het is ruim 22 km en ik voel er niets voor al om 13:30 in Limoges te staan. Ik slaap slecht. Eerst heb ik last van warme voeten, misschien dat een zijden lakenzak toch te warm voor me is. Als ik mezelf daar weer uit geworsteld heb, houdt de klok van de naastgelegen kerk me uit de slaap: elke 15 minuten 1 boink, elke 30 minuten 2 boinks, na 45 minuten 3 boinks en dan natuurlijk het aantal boinks van de volle uren. Dat is niet echt lekker. Als het net 5 uur is geweest, hoor ik de eerste pelgrim al opstaan. Zo rommelt het een tijdje door en om kwart over 7 is de laatste vertrokken. Om half 8 kom ik dan ook maar m’n nest uit. Even douchen en een kop koffie, de laatste dingetjes in de herberg opruimen en dan afsluiten. Eerst langs de bakker voor een broodje en daarna zoek ik de Camino weer op. Die gaat vandaag ook weer lekker omhoog. En de paadjes zijn soms niet fijn om te lopen: losse stenen, goed opletten.
Ik zie mezelf ploeteren en opeens moet ik denken aan de olifant uit de verhalen van Toon Tellegen. Die klimt ook altijd, in bomen… En als hij dan bovenin komt, wordt hij zo blij dat hij gaat dansen en pirouettes maken. En dat draait dan steevast uit op valpartijen, builen en blauwe plekken. Elk weldenkend dier zou stoppen met klimmen, maar de olifant niet: hij wordt gedreven door iets heel bijzonders, dat hij alleen bovenin de boom kan vinden: de Verte, de hele Verte… 
Ik klim een stuk opgewekter door.

In mijn rugzak heb ik druiven en yoghurtjes; dat eet ik beter weg dan zo’n stokbrood. In een klein dorpje vind ik een leuk bankje bij de plaatselijke bibliotheek (zie foto’s). En even later ontdek ik opeens een leuk terrasje dat ik echt niet kan negeren. Een heerlijk flesje Tonic met een bak ijsklontjes. Ik mag 1 euro afrekenen. Pelgrimsprijs?
Maar dan moet ik er toch echt an geloven: de intocht in Limoges. De camino komt binnen via het industrieterrein, dus niet de mooiste plek om te wandelen. En dan is er nog dat geklim. Want ook Limoges ligt aan een rivier. Dus: afdalen naar het laagste punt en dan ook weer pittig omhoog. 
Iets na vieren druk ik op de bel van de herberg, die pal naast de kathedraal staat.. Christian komt ook net aangewandeld; hij was rond 14 uur al in de stad. De ontvangst is hartelijk en de herberg sober. Na het douchen ben ik wel toe aan een drankje. Gelukkig is er dichtbij een terras waar de wijn lekker koel is. In totaal zijn we met 5 pelgrims en we spreken af gezamenlijk te eten. Het wordt een Vietnamees restaurant. En ’t smaakt goed, zelfs het Chinees biertje erbij. 
Na het eten lig ik al vroeg in bed. Een paar uur slaap inhalen, hoop ik.