Van Najera naar Granon; over een gestoofde kip en een biertje met latere gevolgen

Wat kan één nachtje slapen de wereld veranderen … Gisteren een grijze natte dag, vandaag is het stralend mooi weer en is de lucht hartstikke helder. Ondanks de zon is het niet heel warm, kortom: ideaal weer voor 28 kilometer. 

Maar voordat ik ga lopen, geniet ik van het ontbijt. Voor Spaanse begrippen zeer uitgebreid: met zelfs kaas en ham erbij. Ik ben -het is al over 9 uur- nog maar net vertrokken uit de herberg of ik zie Yannick staan, de man uit Togo die in Berlijn leeft. Ik zag hem een paar dagen geleden in Larrasoana. Op mijn vraag hoe hij de regendag gisteren beleefde zegt hij met een schuldbewust gezicht dat hij de bus heeft genomen. Tja, wat moet je daar nu van zeggen… :-D

Op het kerkje van Najera hebben ooievaars nesten gebouwd. Het ziet er altijd wel statig uit, zo’n nest hoog in de lucht en dan zo’n grote vogel. Prachtig! Doordat het weer zo opgeklaard is, is het sowieso schitterend buiten. Je kunt echt heel ver kijken, en er is heel veel zuurstof in de lucht. Heerlijk. 

Even terug naar de verhalen van/met Petrus. Op de één of andere manier raken deze me minder dan de verhalen die ik vorig jaar bij me had. Maar het verhaal van vandaag doet me wel wat. Het gaat over de voetwassing door Jezus. Wanneer Petrus aan de beurt is om zijn voeten te laten wassen, zegt hij: ‘je gaat toch niet mijn voeten wassen?’ Het verhaal wordt verplaatst naar de Camino: je komt met een groep pelgrims aan en één van hen zegt: ‘mag ik je voeten wassen?’ Dat zal even schrikken zijn… zweet, blaren (ik gelukkig niet), eelt, ingegroeide nagels. Ik denk dat de meeste pelgrims bedanken. De ‘gedachtengang’ voor onderweg is dan: wanneer is jou voor het laatst hulp aangeboden? En hoe heb je daarop gereageerd? Daar loop ik vandaag een tijdje over te mijmeren. In mijn werk zijn die momenten er geweest. En ik weet niet of ik alle uitgestoken handen zag. Goed om daar bewuster mee om te gaan. Dus als je me binnenkort treft aan het einde van een dag lopen, vraag dan gerust of je mijn voeten mag wassen!

Vandaag loop ik door een stadje met de mooie naam Santo  Domingo de la Calzada. In de kathedraal van deze stad is een hok met daarin…  een haan en een hen. Dat gebruik is natuurlijk niet uit de lucht komen vallen: de heilige Domingo redde het leven van een onschuldig veroordeelde jongeman. De gouverneur zat net te eten toen hij het bericht van de miraculeuze redding hoorde. Hij zei tegen de boodschapper dat de jongeman waarschijnlijk net zo levend zou zijn als de kip in zijn stoofpot. Op dat moment begon de kip in zijn pan te tokken…

Door het mooie weer en de prima loopomstandigheden ben ik al voor 16 uur in Grañon. Bij de ingang van het dorp is een soort foodtruck waar ik een tonic scoor. De eigenaar vertelt dat hij zo gaat sluiten, maar dat ik gewoon op het terras kan blijven zitten. Als ik me geïnstalleerd heb zie ik een andere pelgrim aankomen die op een bankje gaat zitten en eerst een sigaret opsteekt. Ik waarschuw haar toch maar even dat de tent bijna sluit. Waarop zij snel een biertje bestelt. 

Als ik gedouched ben en even mijn voeten omhoog heb gelegd, wandel ik het dorpje in. Er is niet veel te doen. Een barretje is open, maar als ik vraag of ik wat kan eten kijkt de vrouw achter de bar moeilijk: keuken is eigenlijk dicht en het is haar vrije avond enzo. Ik vraag of ik ergens anders kan eten en terwijl ze begint te vertellen, zie ik dat ze begint te twijfelen. Ze vraagt of een pizza goed genoeg is. Natuurlijk is dat zo, een pelgrim eet alles. Dan vraagt ze haar man of die nog een pizza wil maken voor een pelgrim. Dat wil hij en even later zit ik achter een heerlijke pizza met een lekker glas Rioja. Het kon slechter. Wanneer ik na het eten nog even rondkuier is de foodtruck ook weer open. Het terras is leuk gevuld en ik ga nog even zitten voor een kop koffie en een biertje. Die laatste smaakt wat typisch; alsof er vet in het schuim zit. 

Het is saai, maar voor 22 uur heb ik de oogjes dicht.