Van Granon naar Villafranca Montes de Oca; over dat biertje (?) met gevolgen en grondige schoonmaak

Om 7 uur gaat mijn wekker en bij het opstaan merk ik dat ik me niet lekker voel. Beetje maag van streek, beetje katterig. Om het maar eens in goed Achterhoeks te zeggen: ik voel me ‘sloerig in de hoet’. Zou het dat biertje zijn geweest? Of toch die pizza? Wie het weet mag het zeggen, maar mijn gevoel gaat toch naar dat biertje met die vettige afdronk. Hoe dan ook, het is geen fijne start.

In zijn documentaire ‘Camino, a feature lenght selfie’ (echt een aanrader om een keer te bekijken) vertelt maker en hoofdpersoon Martin de Vries wat zijn grootste genot op een doorsnee Camino-dag is: zich volledig ontkleden en dan in de vrije natuur zijn grote behoefte doen. Ik moet zeggen dat ik daar weinig ervaring mee heb, maar ik vind het idee verre van aantrekkelijk. Daarom houd ik me vanmorgen maar vast aan een wijsheid van mijn oma-zaliger: ‘Als je je niet lekker voelt, moet je koffie drinken. Dan wordt het beter, of slechter’. Ik ga dus maar op zoek naar koffie… Dat brengt me dan wel weer bij dezelfde foodtruck van gisteravond. Ik vertrouw op mijn geluk. Behalve een koffie neem ik een jus en een broodje. En dan toch maar lopen en kijken wat de 27 kilometer van vandaag me brengen. 

Er is nog iets waar ik last van heb: tijdens de regendag heb ik te snel gelopen en te weinig gerust. Dat vinden mijn voeten geen fijne combinatie. Geen blaren ofzo, maar de onderkanten van mijn beide voeten voelen wat beurs aan. Kortom, het is niet de meest fijne ochtend van deze Camino. Wat wel helpt, is dat deze ochtend me om de 3 kilometer door een dorpje voert. Daardoor lijkt het allemaal wat korter. Ik waag me nog niet aan eten of drinken. Ook mijn eigen drinkwater gebruik ik minimaal, omdat dat wat vreemd lijkt te smaken. Er zal toch geen complot tegen me zijn… ;-)

In Redecilla del Camino maak ik wel even tijd om een foto te nemen van een prachtig doopvont dat daar in een hoekje van de kerk staat te pronken. Met name de buitenkant… echt mooi. Ik loop door naar Belorado en ondanks alles gaat het lopen redelijk. Net buiten dat dorpje is een barretje waar ik besluit een cola te nemen. Ik ken wereldreizigers die daarmee maag- en darmproblemen weten te voorkomen. Die eerste cola lijkt me goed te doen.

Wanneer ik in het dorpje zelf een bar/cafetaria vind waar ik wat kan eten, besluit ik er opnieuw een cola bij te drinken. Wanneer ik me net geïnstalleerd heb op het terras komt Yannick ook aangelopen. Hij is onderweg naar hetzelfde eindpunt voor deze dag. Gelukkig smaakt het eten me goed en de tweede cola is ook niet verkeerd.

Om de middag goed door te komen, hoef ik nog maar 1 ding op te lossen: mijn drinkwater vernieuwen. Gelukkig kom ik langs een supermarktje waar ik gekoeld water kan kopen. Ik gooi er een zakje ORS bij en besluit met het eerste nieuwe water ook een roze pilletje naar binnen te werken. Dan ziet de wereld er al gauw een stuk beter uit. Opgewekt loop ik Belorado uit, waarbij ik zelfs kan genieten van de prachtige muurschilderingen waarmee sommige huizen verfraaid zijn. 

Die middag loop ik een stuk fijner en als ik mijn eindbestemming voor vandaag bereik ga ik snel douchen en doe ik een schoonheidsslaapje voor ik me meld op het terras voor een tonic. Daar tref ik wat andere pelgrims, waaronder een Spaans stel die met hun zoon van 17 jaar een week lopen. Ook wonen er een paar katten, een teckel en een heel leuk jong hondje in het hotel. Ik knap zienderogen op! Om 19 uur is er een pelgrimsmenu: een lekkere salade, een heerlijke gebakken dorade met frietjes en een ijsje als dessert. En natuurlijk het onvermijdelijke glas rode wijn. Ik zit aan tafel met Yannick uit Togo, een Fransman uit Bordeaux die redelijk Engels spreekt en een Française uit Marseille die ik kort ontmoette tijdens de regendag. Ik had haar toen nog 1 van mijn wandelstokken aangeboden tijdens een glibberige afdeling. Maar zij was zonder stokken toch veilig beneden gekomen en bedankte me nog een keer voor dat aanbod. Na het eten nog even op het terras een kop koffie drinken, waarbij ik me bedenk dat het vandaag zo slecht nog niet ging. Eind goed, al goed, zou mijn oma-zaliger kunnen zeggen.

Morgen loop ik een hele korte afstand: 13 kilometer naar San Juan de Ortega. Een dorpje met 20 inwoners dat desondanks 3 cafés rijk is. Als dat geen leuk dorpje is….