Van Villafranca Montes de Oca naar San Juan de Ortega; over hartendiefjes en acteurs op vier poten

Omdat ik vandaag slechts 12 kilometer hoef te lopen doe ik het vanmorgen op mijn dooie gemak. Het eerste levende wezen dat ik rond 8:30 uur zie, is de hotelpup. Wat een heerlijk beestje. Vanaf het thuisfront krijg ik het dringende advies het hondje

 in mijn rugzak te proppen. Maar dat doe ik toch maar niet. Na een zoektocht naar de ontbijtruimte (goed verstopt in een zijzaaltje van het restaurant) en een prima ontbijt pak ik op mijn gemak mijn spullen. Het is al 10 uur geweest wanneer ik eindelijk op pad ga. En ook dan houdt die pup me nog even bezig… :-)

Een raar fenomeen: ik loop vandaag maar 12 kilometer en dat is me toch een end. Het heeft vast iets met psychologie te maken. Ik ben nog maar net onderweg wanneer ik voor de eerste keer denk: ‘volgens mij moet ik er al bijna zijn’. Een beetje zoals vroeger met onze kinderen vanuit Best op vakantie gaan naar Frankrijk en dan op de Randweg Eindhoven de vraag krijgen: ‘zijn we er al bijna?’ Maar goed, de heide staat hier al prachtig in bloei en de weg is prima te lopen. Rond 13 uur ben ik op mijn eindbestemming: San Juan de Ortega, het dorp met 20 inwoners en 3 cafe’s. 

Op het eerste terras tref ik de Spaanse familie die ik gisteren ook al ontmoette. Ze zitten aan tafel met een Ierse man. Ik schuif aan met mijn tonic en mijn broodje en geniet van de mooie verhalen van de Ier die al heel wat camino-ervaring heeft. Een uurtje later gaan de Spanjaarden weer op pad en haal ik de sleutel van mijn kamer op. Dan douchen & dutten… het aloude recept. Tegen 16 uur word ik weer wakker en wandel ik terug naar het eerste terras. Een mooie korte wandeling, want mijn verblijfplaats en dat terras zijn buren. 

Inmiddels is er een groepje van vier Franse dames op het terras neergestreken. Ze willen in de schaduw zitten en daarom wisselen ze regelmatig van tafel. En op elke nieuwe tafel wordt ook een nieuwe fles wijn neergezet. Ze krijgen het steeds gezelliger… Ik neem een sangria en wanneer ik nog maar net op het terras zit, loopt David (de piano-man) langs. Hij is in gezelschap van een Servische die in Zwitserland leeft. Ze strijken ook even neer en we praten even bij. Nog weer later komen er opnieuw twee (eigenlijk moet ik zeggen: drie) bekenden aangelopen. Twee Belgische vrienden lopen de Camino vanaf Figeac en één van hen heeft een klein hondje bij zich. Zino is acht maanden oud en mag met zijn baas mee naar Santiago. Omdat hij nog zo klein is, wordt hij vaak gedragen. En ’s-nachts ligt hij met zijn baas in de slaapzak. Zino is zeer geïnteresseerd in de salade die ik aan het eten ben. Een stukje tonijn stelt hij zeer op prijs. Wanneer ik een kwart ei voor hem leg, eet hij het eigeel op maar laat hij het witte deel liggen. Dat lust meneertje kennelijk niet. Even later ligt hij heerlijk onder de bank te slapen.

Om 19:30 ga ik eten bij een ander café. Ik wil een salade als voorgerecht bestellen, maar de eigenaar maakt me duidelijk dat ik ook salade bij het hoofdgerecht krijg. Nou, kom maar door dan… Dat is trouwens wel uitzonderlijk in Spanje: groente bij het hoofdgerecht. Daarom ook mijn idee om een salade als voorgerecht te eten. Voor de vitamientjes he? 

Terwijl ik zit te eten, zie ik een hond wat rondhangen op straat voor het terras. Wanneer mensen weglopen, sjokt hij/zij er achteraan in de hoop wat te eten te krijgen. Ik vind het er maar zielig uitzien en besluit een stukje stokbrood en een stukje van mijn vlees te bewaren. Op het terras bij ‘de buren’ zie ik even later David zitten en ik loop naar hem toe. Ondertussen trek ik de aandacht van de hond, die blij verrast naar me toe komt. Hij springt bijna tegen me op wanneer hij in de gaten krijgt dat ik eten voor hem heb. Ik geef hem het brood en het vlees. En dan wordt mijn vertrouwen in de oprechtheid van honden flink beschadigd: het vlees werkt hij met 1 hap naar binnen, het brood laat hij direct op straat vallen om er vervolgens niet meer naar om te kijken. Wat een geweldige acteur!

Morgen staat er 27 kilometer op het programma en arriveer ik in Burgos; eindpunt van mijn Camino 2021…